MErel
Ik ben Merel. Merel van de Wereld. Ik zeg het altijd een beetje zoals Bond. James Bond, maar dan omgekeerd. Dat klinkt zo leuk en zo lekker stoer. Wat zou ik graag stoer zijn, maar ik ben het niet. In plaats daarvan ben ik een beetje lummelig. En een beetje dik, althans dat vind ik. De rest spreekt me meestal tegen, maar zelf geloof ik ze niet altijd. Niet altijd. Soms kan ik me er wel in vinden, dat ik goed ben zoals ik ben, maar meestal overmant me toch de angst dat iedereen ziet dat ik niet ok ben, dat ik niet voldoe aan de gemiddelde norm, dat ik overal buitenval. En dan hou ik mijn mond. Ik kan nochtans goed babbelen, eens ik begin staat mijn mond bijna niet meer stil en ik kan het goed vinden met veel mensen. Maar af en toe, af en toe overstijgt het gevoel niet ok te zijn en dan hou ik mijn mond. Hautain, zo kom ik soms over heb ik al gehoord. Blijkbaar heeft niemand door dat dit pure onzekerheid is. Onzekerheid die leidt tot zwijgzaam toekijken of wegkruipen als dat enigszins zou kunnen lukken. Hautain? Hoe komen ze erbij. Hoe durven ze van mij denken dat ik me beter voel dan hen. Beter? Ik voel me juist minder. Minder-waardig, minder waard. Ik voldoe niet aan het beeld van de modale mens, de jan-met-de-pet of de alledaagse vrouw. Ik pas daar niet in. Ik ben anders. En ik probeer al heel mijn leven net niet anders te zijn, heel mijn leven me aan te passen aan hoe ik denk dat ik zou moeten zijn. Maar het is geen succes, het lukt me niet echt want ik heb nog niet gevonden hoe dat dan precies gaat, normaal zijn.
MErel van de Wereld