meer teksten op komst...
Los laten
Mijn eerste keer? Mijn aller-eerste keer? Dat ligt niet in het verleden, nee, het gebeurt nu. Nu op dit eigenste moment terwijl ik dit schrijf, en daarna, nu, terwijl u dit leest. Het is een verhaal van builen en blutsen, een verhaal van vallen en opstaan.
Toen ik puber was, las en schreef ik poëzie. Je kent dat wel, de hormonen staan op springen en moeten ergens naartoe. Ik kon die kwijt in poëzie. Het had iets magisch, iets geheimzinnigs, een betekenis die enkel ik eraan gaf en die van mij bleef. Mijn poëzie, mijn woorden, mijn geheim. Tot dan. Tot we in de les Nederlands plots gedichten moesten analyseren. Op het eerste zicht leek me dat ongelooflijk interessant. Maar het ging niet meer over magie, nee, het ging over an-a-ly-se-ren. Analyseren? Voor mij was het verkrachting, verkrachting van de woorden, de zinnen, de betekenis, de dichter, … het was een harde aanslag en van magie bleef geen spoor meer over. ‘Is dit het dan?’ dacht ik (want toen in die tijd gaf ik veel macht aan leraars – zij wisten alles beter), ‘dan hoeft het voor mij niet’. En hop, weg met de poëzie, weg met de woorden, de zinnen, mijn zin, mijn geheim. Alles weg. En daar stond ik dan. Leeg, een illusie minder, de magie verdwenen. Ik hield mezelf voor dat ik nooit meer zou schrijven en zei tegen mezelf ‘je kan dat toch niet’ en zo moest ik er nooit meer aan beginnen.
Tot dan. Tot ik plots zo in de knoop lag met mezelf dat er geen andere mogelijkheid meer overbleef dan alles van me af te schrijven. De malle molen in mijn hoofd werd erger en erger en er was geen stoppen aan. Tot … tot ik de kracht in mezelf vond om terug te schrijven. Niet gewoon woorden, zinnen, maar terug mijn binnenste zelf op papier zetten, mijn betekenis, mijn geheim. En zo kwam ik vooruit, zo ging die molen rusten, kon ik mezelf ont-knopen en vond ik stukje per beetje de magie terug.
Maar ook dat bleek niet simpel, want ooit had ik gezworen er nooit meer aan te beginnen. Dus hoe goed het ook voelde, ik kon er moeilijk mee overweg. Ik begon eraan en ik stopte ermee. Ik schreef voor mezelf en heel soms voor iemand die ik vertrouwde, tot ik terug stopte. Ik begon een boek en ik stopte het boek. Ik begon met columns en ik stopte met columns. Het voelde goed het ene moment en verschrikkelijk op een ander. Hoe gaat dit nu verder? Hoe moet – ik – nu verder? Wat als ook mijn woorden het risico lopen om verkracht te worden? Wat als ook ik dus het risico loop?
Ik legde de weg hieruit niet alleen af, ik deed dit samen met Annemie Thys. Zo konden we de wereld van de oneindige mogelijkheden onderzoeken want op je eentje blijf je toch in dezelfde pot roeren, blijf je binnen het gekende. Een buitenstaander die hierin gespecialiseerd is - ieder z'n eigen stiel - brengt waardevolle inzichten en kan je focus verleggen. Brengt je blik op datgene wat voor je voeten ligt maar je niet ziet omdat je elders kijkt. De wereld bestaat uit 360° dus waarom niet je blik verruimen en experimenteren? Wat is mogelijk? En wat houd je tegen? Misschien heb je belemmerende overtuigingen? Dit is geen eindpunt maar net een begin: overtuigingen kan je veranderen!
Nu ben ik er klaar voor, ik schrijf voor mezelf, voor anderen, voor jou en iedereen. Je kan ervan houden of ervan balen. Maar weet je wat, jij hebt dat recht, het recht mijn woorden te laten betekenen wat jij wil. Eens op papier zijn het jouw woorden, jouw geheim. Als ik ze loslaat zijn ze van jou.
Els Van Poucke
Gestaltauteur
Toen ik puber was, las en schreef ik poëzie. Je kent dat wel, de hormonen staan op springen en moeten ergens naartoe. Ik kon die kwijt in poëzie. Het had iets magisch, iets geheimzinnigs, een betekenis die enkel ik eraan gaf en die van mij bleef. Mijn poëzie, mijn woorden, mijn geheim. Tot dan. Tot we in de les Nederlands plots gedichten moesten analyseren. Op het eerste zicht leek me dat ongelooflijk interessant. Maar het ging niet meer over magie, nee, het ging over an-a-ly-se-ren. Analyseren? Voor mij was het verkrachting, verkrachting van de woorden, de zinnen, de betekenis, de dichter, … het was een harde aanslag en van magie bleef geen spoor meer over. ‘Is dit het dan?’ dacht ik (want toen in die tijd gaf ik veel macht aan leraars – zij wisten alles beter), ‘dan hoeft het voor mij niet’. En hop, weg met de poëzie, weg met de woorden, de zinnen, mijn zin, mijn geheim. Alles weg. En daar stond ik dan. Leeg, een illusie minder, de magie verdwenen. Ik hield mezelf voor dat ik nooit meer zou schrijven en zei tegen mezelf ‘je kan dat toch niet’ en zo moest ik er nooit meer aan beginnen.
Tot dan. Tot ik plots zo in de knoop lag met mezelf dat er geen andere mogelijkheid meer overbleef dan alles van me af te schrijven. De malle molen in mijn hoofd werd erger en erger en er was geen stoppen aan. Tot … tot ik de kracht in mezelf vond om terug te schrijven. Niet gewoon woorden, zinnen, maar terug mijn binnenste zelf op papier zetten, mijn betekenis, mijn geheim. En zo kwam ik vooruit, zo ging die molen rusten, kon ik mezelf ont-knopen en vond ik stukje per beetje de magie terug.
Maar ook dat bleek niet simpel, want ooit had ik gezworen er nooit meer aan te beginnen. Dus hoe goed het ook voelde, ik kon er moeilijk mee overweg. Ik begon eraan en ik stopte ermee. Ik schreef voor mezelf en heel soms voor iemand die ik vertrouwde, tot ik terug stopte. Ik begon een boek en ik stopte het boek. Ik begon met columns en ik stopte met columns. Het voelde goed het ene moment en verschrikkelijk op een ander. Hoe gaat dit nu verder? Hoe moet – ik – nu verder? Wat als ook mijn woorden het risico lopen om verkracht te worden? Wat als ook ik dus het risico loop?
Ik legde de weg hieruit niet alleen af, ik deed dit samen met Annemie Thys. Zo konden we de wereld van de oneindige mogelijkheden onderzoeken want op je eentje blijf je toch in dezelfde pot roeren, blijf je binnen het gekende. Een buitenstaander die hierin gespecialiseerd is - ieder z'n eigen stiel - brengt waardevolle inzichten en kan je focus verleggen. Brengt je blik op datgene wat voor je voeten ligt maar je niet ziet omdat je elders kijkt. De wereld bestaat uit 360° dus waarom niet je blik verruimen en experimenteren? Wat is mogelijk? En wat houd je tegen? Misschien heb je belemmerende overtuigingen? Dit is geen eindpunt maar net een begin: overtuigingen kan je veranderen!
Nu ben ik er klaar voor, ik schrijf voor mezelf, voor anderen, voor jou en iedereen. Je kan ervan houden of ervan balen. Maar weet je wat, jij hebt dat recht, het recht mijn woorden te laten betekenen wat jij wil. Eens op papier zijn het jouw woorden, jouw geheim. Als ik ze loslaat zijn ze van jou.
Els Van Poucke
Gestaltauteur